rozdział 10.

Po odprowadzeniu Sophie do domu wraz z Thomasem poszliśmy do mnie. Na sam początek udaliśmy się do kuchni, by coś zjeść. Gdy tylko weszliśmy do pomieszczenia zauważyliśmy leżącą na stole kartkę złożoną na pół. Niezbyt zainteresowany podniosłem przedmiot i odczytałem wiadomość od Glorii:

Śpię dziś u Alice, wrócę jutro koło 16.00. – Glo.

-Wzruszające. – mruknąłem.

-Co ? – zainteresował się Morgi zaglądając na kartkę przez moje ramię.

Szybko zgiąłem wiadomość i ruszyłem w kierunku kosza, by ją wyrzucić.

-Mamy wolną chatę. Gloria śpi u koleżanki. – poinformowałem przyjaciela zaglądając jednocześnie do lodówki – Co chcesz ? – spytałem.

-Nie wiem, wymyśl coś, to ty jesteś dobrym kucharzem, a nie ja. – stwierdził.

Przewróciłem oczami i wyciągnąłem produkty potrzebne do zrobienia jajecznicy. Wziąłem się za robotę, natomiast Morgi zajął miejsce przy stole i zaczął zrzędzić.

-Powracając do tego co się dzisiaj wydarzyło stwierdzam, że jesteś głupi. – powiedział na wstępie.

-Daj spokój Thomas.

-Jak ty mogłeś tak powiedzieć ?

-Pytałeś się mnie o to już sto razy. – uznałem.

-Więc zapytam jeszcze raz… – nie dałem mu skończyć.

-Nie wiem. Rozumiesz ? Po prostu nie wiem. Tak bardzo chcę chronić naszą przyjaźń. Wiem, że jak powiem jej co czuję to ona, ona odejdzie. Zostawi mnie samego, żeby mnie nie ranić, a ja nie jestem w stanie bez niej egzystować. – odparłem przymykając oczy.

-A co jeśli by się tak nie stało ? Może ona też coś do ciebie czuje. – zasugerował Morgenstern.

-Daj spokój ! – krzyknąłem jednocześnie rzucając łopatką, którą mieszałem jajecznicę – Miałaby pokochać kogoś takiego jak ja ?!

-Niby czemu nie ? – zapytał zdziwiony.

-Jak to czemu ? Znamy się od lat, wie o mnie wszystko i to wystarczy. Wie jaki jestem – arogancki, dążący do celu za wszelką cenę, leniwy. Nawet nie wiesz ile razy odwalała za mnie robotę. Wszelkiego rodzaju projekty robiliśmy razem, ale tak naprawdę to wszystko robiła Sophie. W dodatku jestem strasznym bałaganiarzem – kto chciałby mieć takiego chłopaka ?

-Może właśnie ona ? Ty nic nie rozumiesz Gregor. Owszem, ona zna cię od tych złych stron, ale zna też twoje dobre strony, jak na przykład to, że jesteś bardzo opiekuńczy, chociażby w stosunku do niej.

-To nie wystarczy. – mruknąłem.

-Skąd wiesz ? Może ona też sądzi, że nie spodobałaby się tobie ?

-Ale jak mogłaby mi się nie podobać ? Jest śliczna, inteligentna, mądra i taka delikatna…

-No widzisz. Ty skupiasz się głównie na jej zaletach, może ona robi to samo w twoim przypadku.

-To nie możliwe. Zresztą nie wiem po co drążymy ten temat. My z Sophie nigdy nie będziemy razem i ty bardzo dobrze o tym wiesz. Jesteśmy tylko przyjaciółmi i to nam powinno wystarczyć.

-Zamierzasz się męczyć całe życie ? W przyszłości patrzeć jak spotyka się z kimś innym. Być na ślubie jej świadkiem i patrzeć na jej przyszłego męża z udawanym uśmiechem.

-Gdy ona będzie szczęśliwa, ja też będę. Na tym chyba polega miłość ?

-Nie Gregor. Miłość przede wszystkim polega na szczerości. Więc powinieneś z nią porozmawiać o swoich uczuciach. Jeżeli ona ich nie odwzajemnia wtedy przechodzisz do tego co powiedziałeś, czyli cieszysz się jej szczęściem, jednocześnie liżąc swoje rany.

-Ta ostatnia część o „lizaniu ran” jest troszkę obrzydliwa. – stwierdziłem – A nawet troszkę bardziej…

-Dobra, w takim razie sklejasz swoje popękane serduszko do kupy po nieodwzajemnionej miłości. Może być ?

-No już bardziej. – odparłem przekładając gotową jajecznicę na talerze.

-Mówię jak baba. – zauważył Morgenstern, po czym porywając z moich rąk talerz wziął się za jedzenie.

***

Wróciłam do domu i od razu skierowałam się do salonu, gdzie jak się spodziewałam zastałam Davida.

-Dzwonili rodzice ? – spytałam siadając na jednym z foteli.

-Owszem, jakieś osiem razy. – odparł ze śmiechem – Pytali się czy zjedliśmy śniadanie, a gdy dzwonili jakieś piętnaście minut temu pytali czy jesteśmy już po obiedzie. Jak ich nie ma w domu są gorsi niż jak w nim są. Nie jesteśmy przecież małymi dziećmi, jesteśmy w stanie się sobą zająć. – stwierdził.

-Im to powiedz. – mruknęłam.

-A myślisz, że nie mówiłem ? Otóż mówiłem i to setki razy jednak jak to oni powiedzieli „dla nich niezależnie ile będziemy mieli lat, będziemy ich małymi brzdącami”. Czy wszyscy rodzice są tacy ? – zapytał.

-Chyba tak.

-Czy ty umiesz składać pełne zdania ? – spytał.

-Umiem. – uznałam.

-No więc powiedz jakieś pełne zdanie. – poprosił zakładając ręce.

-Czy ja jestem ładna ? – zapytałam nie myśląc długo.

-Niezbyt długie, ale może być. Chociaż w sumie to pytanie, ale niech ci będzie. – David paplał jak najęty, nie zwracając uwagi na to, że tak naprawdę zadałam mu pytanie.

-Ale ja się poważnie pytam. – odparłam przyglądając mu się uważnie.

-Szczerze ? – spytał robiąc dziwną minę.

-Tylko szczerze.

-Ciesz się, że jestem twoim bratem, bo gdybym nim nie był to pewnie nękał bym cię moimi nieudolnymi próbami podrywu. – popatrzyłam na niego niezrozumiałym wzrokiem – Jesteś śliczna Sophie. Tak w ogóle to czemu o to pytasz ?

-Mówisz szczerze ?

-Jak najbardziej. – przytaknął i odczekał chwilę, jednak nie słysząc ode mnie zupełnie nic ponowił pytanie – Powiesz mi dlaczego o to pytasz ?

-Po prostu. Tak jakoś mnie naszło. – skłamałam.

-Jakoś nie chce mi się wierzyć. Ktoś powiedział ci coś niemiłego ? Jeśli tak to mów, bez skrępowania nakopię mu. A może ktoś ci się spodobał, co ? – przy ostatnim pytaniu znacząco poruszył brwiami.

-Nic z tych rzeczy, po prostu się nad tym zastanawiam i chciałam zasięgnąć twojej opinii. – skłamałam ponownie, bawiąc się rogiem mojej bluzki.

-Wszystko w porządku Sophie ? – zapytał David przyglądając mi się uważnie.

-Tak. – rzuciłam – Jestem trochę głodna, też coś chcesz, czy już jadłeś ? – zmieniłam temat.

-Jestem potwornie głodny, ale nie chciało mi się nic robić. – stwierdził z uśmiechem.

-Jak zwykle. – uznałam kręcąc głową na boki, po czym udałam się do kuchni przygotować nam jakiś posiłek.

__________

Szału ten rozdział nie robi, ale ważne, że jest ;)

Ogólnie to wiem co ma być dalej, wiem jak powinna potoczyć się dalej ta historia, ale za cholerę nie umiem tego ubrać w słowa  -,-

Pozdrawiam ;*